Zij

Vanochtend ging de telefoon
Verwacht maar toch te vroeg
Een vroege ongewenste rinkel
Een snik, een stem, een traan

Ik zie me nog als kleine jongen
Logeren, lachen, huilen
Haar troostende warme handen
Een halve eeuw geleden

Witte haren, wit leven
Zwakke witte laatste jaren
Doorzichtig als een engel 
Maar aards en warm en licht

Verwachtte ongewenste rinkel
Een laatste ongesproken stem
Een laatste ongeklonken lied
Vannacht kreeg ze haar vleugels

Denkdenksels

Ergens gaat een deurtje kieren
In de schaduw van mijn brein
Rozerode nadenkspinsels
Sluipen zachtjes naderbij

Geslopen uit de krochten
Van de koude werklijkheid
Vullen zij de dag met zonlicht
En een kom met rijstebrei

Spinsels maken leven vrolijk
Spinsels maken leven leuk
Maken zwart weer waarlijk draaglijk
Geven somber soms een beuk

Ik geef al mijn spinsels
Nu de waarlijk vrije hand
Vorm een kring met al mijn denksels
Want denken vrienden, schept een band

Bouwt een lange open handbrug
Tussen feit en fantasie
Schenkt potten vol gekleurde thee
En een toastje paarsmetwitte brie

Ik vier het mooie wilde leven
Zoals mijn spinsels me het geven
Het is mij werklijk om het even
Waarom zou ik denksels zeven?

Vroeg voorjaar

Lichte wolken jagen langs de hemel
Klaren de eerst zo zwarte lucht
Duistere, donkere wolken 
Slaan spoorslags op de vlucht

Lente zet zijn eerste schreden
Op het onvoorspelbaar levenspad
Winter wordt al zwak en ouder
Had geen sneeuwvlok op zijn pad

Binnen ruiken de eerste hyacinten
Naar het allervroegste voorjaar
Buiten tonen reeds de eerste bollen
Hun uitlopers, zij zijn reeds klaar

Koudevorst pakt beide biezen
Zet zijn koffertje vast klaar
Kijkt ontevreden om zich heen
Misschien lukt het volgend jaar

Ben ik nu te optimistisch?
Roep ik niet wat al te vroeg?
Zou de winter niet terugslaan
Als ik hard om lente vroeg?

Of zie ik alle lentetekenen
Voor wat ze werkelijk zijn?
en krijgt het vroege voorjaar
Nu al koude winter klein?

Wat de komende weken
Ons ook brengen moge
Laat die wolken witte zijn
En de dagen droge