Hij werd na blinde eeuwigheid,
Uit diepe duisternis bevrijd.
Geboren in zijn binnenste.
De zoeker, peinzend over 't al.
Profaan ervoer een warme hand,
Op zijn schouder maar zag niets.
Onwetendheid maakt ziende blind,
En paden onbegaanbaar.
Zoeker stond voor dichte poort.
Gian ben Gian hield daar de wacht.
Vlammend zwaard in vaste hand,
Opent slechts na ritmisch woord.
Het woord met kracht gesproken,
Poort gaat krakend open.
Niet het lang verwachtte licht,
Maar duister is des zoekers deel.
Tastend zoekt hij nu zijn weg,
Gaat door vuur en bitternis.
Wankelend en struikelend,
Sleept de lange tocht zich voort.
Drie maal gaat hij rond de wereld.
Drie maal danst hij ritedans.
Als zijn ogen zijn geopend,
Weet hij de reizen in zijn hart.
Broeder is hij nu geworden,
Leerlingwezen is zijn deel.
Scharen wij ons nu aan tafel,
Breken meer dan geest'lijk brood
Broeder, onze reis is nooit volbracht,
Duisternis ligt altijd op de loer.
Vele mooie reizen wachten ons.
Aan de einder gloort de zon kubiek.
