Zwart

De nachtstilte daalt neder

Hemel verliest haar blauw

Vogeltjes slapen in de boom

Zelfs de vissen worden stil

Rust vult mijn overladen hoofd

Een enkele verdwaasde

Nachtvlinder dwarrelt dwalend

Om het heldere lamplicht

De nacht git zwarter 

Stiller, traag en helder

Tot zij met een doffe slag

In mijn hoofd explodeert

Met het onhoorbare geluid

Van ontploffende manen

In het universum

Achter mijn ogen

Carrousel van onbestaan

Nirvana voor het hoofd

Mijn gedachtenmaalstroom 

Stopt eenentwintig tellen

De stilte gaat traag voorbij

Als een dominee op vrijdag

Met een wijde pandjesjas

Op een geleende fiets

Geen schrijffout

Op de nok van de wereld

Balancerend met zijn pen

Starend naar de einder

Aan zijn voeten

Zonden overpeinzend

Denkend

Schrijvend

Epibrerend en

Foutarm deducerend

Noteert hij in zijn boekje

De dwaasheid der dagen

Thuis vloeit nul uit de toetsen

Dat lukt enkel als hij hier zit

Op de nok van de wereld

Met zijn rode potloodstomp

In zijn zwarte dakboekje