Nieuw na Oud

Laat ons gezamelijk klinken
Een heildronk op het nieuwe jaar,
Heildronk? Is dat echt waar?
Heil? of ons ordinair bedrinken?

Geweld golft door het land
Stukmaken en schelden
Aangevallen politiehelden
Staan straks weer in de krant

Laten we het eens anders doen
Geef voor iedere knal die landt
Een vreemdeling een hand
Of misschien een kuise zoen

Liefde in plaats van knallen
Laat de vandalen nu maar lullen
Het nieuwe jaar met liefde vullen
Dat zou mij pas bevallen

Kerstkind

Alles is nog donker in de kleine stad
Nergens ook maar een een licht te zien
Enkel in de verte licht een venster op
Een kleine ster straalt er voor tien

Om de tafel zitten daar drie mensen 
Vader, moeder en de vroedvrouw
Nieuw leven kwam hun leven binnen
De hele nacht waren zij in touw

Een kindje is zojuist geboren,
Een kindeke klein en teer
Is het slechts een geboortte 
Of is het zoveel meer.

Kijk de kleine vredig liggen
In diepe slaap viel hij alweer
Hij staat voor al het goede
Zijn vriendschap daalt al neer

Laten wij een voorbeeld nemen
Aan dit klein onschuldsymbool
Knijp wat vaker beide ogen toe
Neem eens les in dromenschool

Kijk eens naar de boze buitenwereld
Met de ogen van onschuldig kind
En bedenk dan bij het wakker worden
Vandaag maak ik een nieuwe vrind

Rafelrand

Smeulend liggen langs de waterkant
Verbrand huisraad, lege flessen
Onlangs afgebrande schepen
Zij aan zij in wrangverschroeide orde

Rokende restanten van het leven
Zachtjes uit de stad verwijderd
Onze brave burgermaatschappij
Woont in rechtgeschapen blokken

Stadsnomaden in oude bussen
Een caravan met lekke banden
Auto's met gapendrotte gaten
Twaalf weggesmeten fietsen

Wrakhout van de ordening
Overschot der middelmatigheid
Uit de strakke staat gegumd
Door regels en geboden

Ergens brand een vuurtje
Een soeppan aan een driepoot
Geurenddampende peperspijs
Kleurt de hemel paars van honger

Genialiteit of waanzin
Verslaafd of minder aangepast
Roestig leven of roestige geest
Et in terra pax hominibus

Droomvrouw

Drommelse droomvrouw
Jonger ben je nog dan toen die keer
Dat wij elkaar de eerste van ontelbaar malen
In de wijdverbaasde ogen keken

Drommelse droomvrouw
Immer heb ik jou geweten
Nooit ontbrak je in mijn hoofd en hart
Voor die onbesneeuwde een december

Drommelse droomvrouw
De dagen heb ik nimmer meer geteld
Alle dagen van ons samenzijn
Nooit maar even achterom gekeken

Drommelse droomvrouw
Tien snelvloeiende jaren al de mijne
Complementaire kleuren 
Samenvloeiend in scharlaken liefde

Drommelse droomvrouw
Zwart en wit vormen in de echt geen grijs
Mits zij in het echt verbonden zijn
Mijn leven, mijn alles, ik heb je lief

Harde Harten

Liefde graaft soms donk're kuil
Waarheid is niet meer genoeg
Maar onwaarheid kan zeker
Geen brugverbinding bouwen
Tussen angstgevulde harten

Twee harten die me dierbaar zijn
Gescheiden door een leugen
En de angst voor echoklank
Tranen vormen traliewanden
Zonneschijn maar aardedonker

Minnespel sterft duizenddood
Door een kleine zwarte vlek
Gekomen uit een duister era
Duister van herinneringen
En gevoel van onbehagen

Moge maanlicht klaarte brengen
En liefdesliefde bovenkruien
Vertrouwen komt soms in de nacht
En kan scherpe zwaarden buigen
En tot trouwe ringen smeden

Zomerlust

IJsgekoelde rosé kolkt in het glas
Berijpte wanden vertroebelen het zicht
Op de zonovergoten buitenweide
Achter het openstaande tuinhek

De zomer komt in de tuin geslopen
Zonlicht kietelt frêle passiebloem
Bloeiend tegen grijsgeverfd beton
Als paarsgroenbloemende waterval

Kinderstemmen klinken op het water
Een deuntje uit vervlogen tijden
Komt op witte vleugels vliegen
Gedragen door een koele bries

Hof van paradijslijk welbehagen
Heeft zijn poorten openstaan
Heden mogen wij miniem moment
Van Edens' eeuwig meebeleven

Barbier

Grijsblonde haren van de barvrouw

Wapperen in de sigarenlucht

Walmend uit de overvolle asbak

Naast de sanseveria in koperen pot

Slecht geschoren en geknipt

Zitten de stamgasten in gelid

Aan de houten biergevlekte bar

Tussen lege pindadoppen

Oude kale vale lusteloze koppen

Rafeltanden in gekreukte monden

Mottige jasjes volvet gevlekt

Morsvlekken van de eetbedeling

Weelde, luxe en jeugdige overmoed

Zijn nu ver te zoeken bij cafe Barbier

Enkel de zes stoelen voor de spiegel

Doen nog denken aan een tapsalon

Heilig moeten

Droom en ochtend vloeien samen
Niet langer is er onderscheid
Tussen beide wakensvormen

Moeder aarde, traag ontwaakt
Schenkt ons frisse levensgeuren
En koestert ons aan warme borst 

Het trage ritme van de gulle regen
Tikt synchroon met Isis' dapper hart
Als de wekker van ons leven

Niet meer haasten niet meer jagen
Geluk zit niet in fortuin en macht
Of verbeten jacht naar welbehagen

Onthaasten deden we al eerder
Vergeten is reeds alle stress
Die de aderen deed verstenen

Het heilig moeten zal verdwijnen
Laatste reis van levensles
Van plichten naar ontmoeten

06.47

Schapenwolken grazen
In een rozerode hemel
De ochtendwind geurt 
Naar versgemalen gras
Vijf ganzen vliegen
In rij voorbij de zon
Een oude kromgebogen man 
Vaart in een vissersboot voorbij
Hij laat zijn beide eenden uit
Flapperzwemmend gaan zij voor
De ochtend is begonnen

Regenzomer

Ik zit onder de overhang te staren
Naar die natte zondagwereld
Dampendwarme koffie bij de hand
Kerkklokken klinken door de regen
Gaggelganzen en snatereenden
Klaterregen in de zomerherfst
Bloemen laten blaadjes hangen
Zwaar van al dat hemelvocht
Een buurman laat zijn hondje uit
In een roze zomerregenpak
Hondje kijkt intens bedroefd
Vanonder drijfnat ooghaar
Een auto rijdt door een plas
Sproeit een bejaarde van de stoep
De hemel huilt haar koude tranen
Vindt deze zomer minder leuk
Fietsers fietsen dichtgesnoerd
In zwaar mufruikend plastic
Zij gaan goedgemutst ter kerke
Om de hemel te bezweren en
Daardoor de zon weer te aanbidden
In al haar naakte luister
Op de regenweide loopt een natte snip
Wordt dat beest straks snipverkouden?

Slaap

De zon vouwt haar gouden lokken
Als weelderig warm dons
Om de wereld

Een fee fluit op haar gouden panfluit
Een zacht en breekbaar lied
Vol van liefde

Een kikker schuifelt langs mijn voeten
Zoekt haar witgepaarde prins
Voor een kus

Een helderwitte wolk streelt mijn hoofd
Zachte watten tegen mijn oren
Gedachtenkussen

Langzaam glij ik in het donzig duister
Zak zacht in warme sluimer
Op een bloembed

06.30

Witwolkige geesten scheren over de sloot
Een verdwaalde vogel trilt zijn lied
Veraf roept een koekoek, koert een duif
Het zachtwarme geluid van de zomer

Voor mijn geestesoog waren ooit
Alle zomers lang en met een gouden glans
In die tijden van ravijndiepe verwondering
Onvolprezen kindertijd, waarin alles nieuw was

Vochtigklamme zomermijmeringen
Heimwee naar de dagen van toen
Maar mijn kinderlijkopen geest
Bouwt elke ochtend een nieuwe wereld

Maagd

Werd ik ooit verplicht te kiezen
Tussen beduimeld of hagelwit
Maagdelijk of onherroepelijk bevlekt
Dan had ik het moeilijk

Maagdelijk nieuw en lelieblank
Ongeopend en hagelnieuw
Niemand heeft eraan gezeten
Vanaf nu is ze alleen van jou

Of heeft een ander reeds zijn 
Stempeltje en punt gezet
Beduimeld, groezelig, besmeurd
Grauw maar duidelijk ooit geliefd

Vlekken waar ook jouw tranen vallen
Jouw hand waar tientallen handen
Al eerder hebben gestreeld
Liefdevol of niet geïnteresseerd

Ik denk dat mijn keuze op de laatste valt
Zelden een winkeldochter, vaak al oud
Gevlekt, verschoten en gerimpeld
Onbetwist ooit iemands lievelingsboek

Pardon

Pardon mag ik even

Pardon mag ik er langs

Pardon ik moet daar even zijn

Paron, sorry dat ik er ook ben

Mensen vechten bek en soms ook echt

Om vaak hele domme dwaze redenen

Jij bent zus en jij bent zo en enzovoort

Jouw geloof is fout, het mijne goed of zo

Wit alleen bij wit, zwart bij zwart

Hokjesgeesten dwalen spokend

Elk ziet enkel het verschil

En zo zelden wat ons bindt

Spook van oorlog dwaalt in mijn hoofd

Gedachtenoorlog tussen principieel gelijken

Met soms slechts een minimaal verschil

Mogen mijn gedachten een generaal pardon?

A

Na al die jaren

Werd het levend

Nooit verwachtte emotie

Met die kleine grote man

Toen zag ik hem echt

Zoals hij was en is

En altijd zijn zal

Mijn bloed en evenknie

Nu zie ik hem weer

Eindelijk de man

Die hij beloofde te zijn

Zo lang geleden

Gedeeld spraakwater

Gedeelde genen

Gedeelde liefde

Gedeelde smart

Onverwacht en toch gehoopt

Vriendschap  buiten bloed

Diezelfde geest

Hetzelfde hart

Dichtselen

De dichter ziet een geur

Ruikt een woord

Hoort een smaak

Proeft een zin

Woorden stromen in zijn hoofd

Dichtsel voegt zich rond zijn spinsel

Automagisch beroeren zijn vingers

Imaginair velijn en ganzenveer

Afscheid

Hier ligt een open groeve

Daar een sluimerend vuur 

Achter een verscholen deur

De laatste reis begonnen

Soms steunt geestrijk gezang

De pastor, dominee of pastoor

Dan weer een favoriete song

Een kind of vriend of verre neef

Het afscheid wordt genomen

Zoals de overledene ooit nam

Van de wereld en haar wegen

Een ieder draagt zijn eigen deel

Laat ons dagelijks het leven vieren

Gedenken doen we in de nacht

Als de stilte zich met tranen vult

En onze ego's kleiner krimpen

Blauwzand

Op mijn rug lig ik hemelwaarts te dromen

Witte wolken vormen vormen

Plots verschijnt een enkele pootafdruk

Hier loopt Canis Maior, de  hemelhond

Geen mens weet zijn bestaand bestaan

Snel veegt hij het bewijs van zijn zijn

Uit het blauwe zandstrand van de lucht

Roodkopjes

Met de kleur van zeeuwse kroten

Gevormd uit liefde, ei en zaadcel

Vormden zij een heel mooi raadsel

Ooit uit mijn lendenen ontsproten

Ik kan niet meer van hen genieten

Zij hebben zich aan mij ontstolen

En mijn geluk voor pijn verrolen

Mijn mooie lieve rooie bandieten

Mijn geluk als plant in dorre woestijn

Als ooit het levenswater der liefde giet

Verschijnt het blije leven weer subiet

Wat ooit dood leek zal dan levend zijn

Plantje met getormenteerde zielengeur

Wachtend op verlossende stemmen uit

Een zich ooit met zachtjes kraakgeluid

Openende maar altijd al open deur

Twee lachendrode koppen

Hoi Pap.......... Hoi Moppen

Zwart

De nachtstilte daalt neder

Hemel verliest haar blauw

Vogeltjes slapen in de boom

Zelfs de vissen worden stil

Rust vult mijn overladen hoofd

Een enkele verdwaasde

Nachtvlinder dwarrelt dwalend

Om het heldere lamplicht

De nacht git zwarter 

Stiller, traag en helder

Tot zij met een doffe slag

In mijn hoofd explodeert

Met het onhoorbare geluid

Van ontploffende manen

In het universum

Achter mijn ogen

Carrousel van onbestaan

Nirvana voor het hoofd

Mijn gedachtenmaalstroom 

Stopt eenentwintig tellen

De stilte gaat traag voorbij

Als een dominee op vrijdag

Met een wijde pandjesjas

Op een geleende fiets

Geen schrijffout

Op de nok van de wereld

Balancerend met zijn pen

Starend naar de einder

Aan zijn voeten

Zonden overpeinzend

Denkend

Schrijvend

Epibrerend en

Foutarm deducerend

Noteert hij in zijn boekje

De dwaasheid der dagen

Thuis vloeit nul uit de toetsen

Dat lukt enkel als hij hier zit

Op de nok van de wereld

Met zijn rode potloodstomp

In zijn zwarte dakboekje

Keti koti

De ketenen verbroken

Het verleden achter ons

Vrijheid voor een ieder

Behalve...

Als je een kleurtje hebt

Of een andere mening

Aan een raar geloof doet

Niet in het rijtje past

Vreemd haar 

Een tattoo

Of een bontkraagje toont

Dan zit je nog steeds vast

Ketenen van het anders zijn

Enkel vrij onder gelijken

Maar niet ieder is gelijk

All animals are equal

Maar jij en ik... zijn vreemden

Dichtpalet

In het blauwe deel van mijn hoofd,

ver achter de derde witte waterweg

Ligt een kleine rozengouden bibliotheek

Tot de nok gevuld met kleur en boeken

Op de bloemen van de derde torentrans

Staat in een vaas een spierzwart vaandel

Wapperend in de azuren zoele zomerwind

Lila baken in de geelgestreepte hemel

Op het topje van dat ongestreken vaandel

Nestelt vaak een klein paars vogeltje

Het fluistert zongerijpte dichtsels in mijn oor

Verhalend van zonnebloemen en voorbije tijden

Soms zijn die gouden tijden niet voorbij

Maar moeten nog voor ons verschijnen

Bieden rozegroen gespikkelde toekomst

Aan hen die kleuren kan begrijpen 

Voor mij zijn het de heldere spinsels van

Mijn romantische gekleurde chaosgeest

Die ik in zilverzoet zwartwitte woorden giet

En dan aan de groen met blauwe wereld geef

Voltijdbaan

Ooit werd ik met fluwelen boeien

Voor altijd aan mijn liefje vastgezet

Daartussen rozenbladen schakeltjes

Verbondenheid door huwelijkswet

De liefde geeft mij telkens kracht

Te doen wat nimmer mogelijk was

Om boven alles uit te stijgen

Mijn kracht aan hare aangepast

Geen gebaar is ooit te groot

Telkens weer staat zij vooraan

Liefdeskus altijd de mooiste klus

Liefhebben telt als voltijdbaan

Pelgrimage

Dapper stapt zij de Camino

Jakobschelpje in haar handen

Blik gevestigd op het einde

Haar verlangens nu aan banden

De Jakobsweg biedt haar kracht

Heelt de wonden van het leven

Ten tweede male vangt zij aan

De Compostella is haar streven

Zij droomt zich naar het einde

Van de beschaafde harde wereld

Eerst Compostella maar gehaald

Dan tocht naar Finistere geregeld

Nog dapperder vervolgt zij het pad

Veel ouder nog dan negen eeuwen

Zij weet zich door haar geest gesteund

Met de kracht van twintig leeuwen

Nieuw leven

Door diepe duisternis gegaan

Tot nieuw leven nu gekomen

Heilig verbond is aangegaan

Nieuw leven kan gaan dromen

Aangeklopt aan moederschoot

Begerig naar het helder licht

Wachtend op het geestesbrood

Ver weg nog van het eindgericht

Het wonder van de nieuwe maat

De leerlingpassen zijn gezet

Hier huist geen enkel kwaad

De onschuld ligt te bed

Hier leeft een heel nieuw leven

Geboren uit de moeder aarde

De grote meester denkt nu even

Had alles maar zoveel waarde

Droom

We lopen door een een lommerrijke laan

Aan weerskanten eeuwenoude platanen

Langzaam naderen we een weiland

Gevuld met blauwe en rode  bloemen

In het midden van het bloemenveld

Staat een vierkante ronde tent

Wit, met op alle dertig hoeken

Een staander met een gouden vlag

Een bazuinkoor noodt ons binnen

Over een hagelwitte rode loper

Geroezemoes klinkt uit de tent

En begeleidt ons op ons pad

Binnen wacht een witte engel

Zij brengt ons naar een tafel

Gelegen aan de rand van een piste

Gevuld met heerlijk geurend zaagsel

Een man in zilver rokkostuum

Neemt de microfoon ter hand

Vertelt ons wat op spel staat

En wie er nog gaan komen

Eerst komen zeven wilde dieren

Dan de acrobaten en de clowns

Een pinguïn op een blauwe fiets

En beren die gaan smeren

Dan komt uit het zijgewelf

Een prachtige dame aangereden

Ik zie twee bruine ogen en herken

De hoofdrol in het circus van mijn leven

Luwte

De heimelijke kanten van het spel

Blijven in de koude zwarte schaduw

Al verwarmen wij in helder lichtgewelf

Een donkere wolk maakt lauw en luw

Wolk laat soms wat zonlicht door

Maar verduistert dan weer het gemoed

Zodat leven niet al te licht wordt voor

ons vrolijk liefderijk gedachtegoed

Alleen de liefde kan nog winnen

Al wordt het meestal gelijkspel

Steeds maar weer opnieuw beginnen

Zo lijken die vermaledijde regels wel

Grote liefde is geen opgemaakt warm bed

Al schudden we de kussens zacht en pluizig

Dat is nog niet genoeg want meestal is het 

Liefdesleven zelfs nog koud en hard en luizig

Warm je toch maar in de luwte

Verkil niet in dat koude licht

Beitel nog eenmaal aan je eigen ruwte

Zoek de schoonheid in je liefdesplicht

Ganzenliefde

De kool of pimpel kwam niet weer

Hij was duidelijk uitgemeest

De ganzerik behield het fort

Waaks over later nest dat beest

Dromend over gouden toekomst

Levend in nog te leggen eieren

Door zijn lieve ganzerinnetje

Waakt de gans zonder te meieren

De buurman moest dit nu bezuren

Toen hij de tuin in kwam gelopen

Ganzerik werd vreselijk kwaad

Buurman zette het op een lopen

Of er nog een nest van komt?

Overleeft gans de liefde is de vraag

Of eindigt ook hij op de hete gril

Dierenliefde gaat vaak door de maag

Melkdrinkertje

Ik hoorde vannacht een raar geluid

En ging dus fluks mijn bedje uit

Buiten had ik een oude hostiekelk

Voor de egeltjes gevuld met melk

Een mannetje van drie duimen lang

Dronk uit die kelk na lang gezang

Uit dank voor die zoete lekkernij

Al wilde hij er graag een koekje bij

Ik sprak die kleine man toen aan

Van schrik wilde hij snel gaan

Kaboutertje blijf toch eens hier

Maak met mij eens wat plezier

Boos stond het mannetje toen stil

Meneer wat ik u zeggen wil

Kabouters zitten steeds te hengelen

En komen uit het land der engelen

Ik woon hier al jaren en heet Wouter

Mijn neef uit Engeland is een kabouter

Eet bonen bij ontbijt, die rare snuiter

Waar mijn neef kabouter is ben ik kabuiter

Liefdesgaffel

Overvloeiend geheimgevuld hart

Vurig stromende verliefdheidsliefde

lavastromen van plezier en pijn

Langs doorgaans ontoegankelijk pad

Een hete liefdesstroom vloeit richting

Tweesprong

Tweespalt

Liefdesgaffel

Het pad als omgekeerde wichelroede

Aanwijspunt gericht op het hart 

Handvatten vrij wijzend naar de einder

Keuzes slechts geleid door liefdesgeest

Beter nog, liefdespad als slangetong

Tongepad herbergt geheime drieslag

Dodelijk venijn achter de tanden

In en uitgaand proeven van de weg

Maar bovenal gevorkte keuze aan de tip

Tip van top van kop van slang uit hof van Eden

Appelslang van verloren onschuld

Buigt in deemoed voor de liefde

Baggerboot

De baggerboot vaart vlot voorbij

Hoogopgeborgen bergen bagger zijn

Volmaakte vulling van het vanmorgen 

Nog volledig schoongeveegde ruim

Onbegrepen bergen baggerbulten

Van de mestvaalten dezer boze globe

Toen verzonken in de brede vaart

Nu verwarmend aan de voorjaarszon

Bagger, druipend van herinneringen

Aan verdronken ooitgeleefde levens 

Tussen overgebleven vloeiende verwarring

Bloeit een vurige verdwaalde roos

Zomerzin

In de tuin zit ik ijverig te niksen

Kijk met half oog naar de drukte 

Van de bezigbijende werkers

De wrede wereld aan de slag

Traag verhef ik me van de bank

Beweeg het logge lome lijf

Vanuit het lommerrijke niets

Naar een wereld vol geraas

Een metselaar is aan de arbeid

Bovenop een grote stenenberg

Vanuit een bak gevuld met specie

Smeedt hij tempels met zijn troffel

Ongevraagd verstrek ik wijze raad

Als hij onderaan die berg begint

Ligt bij onverhoopt probleem

De onderste steen reeds boven

Vissebeest

Onder de groene treurwilg

Werd een zwemvogel verslonden

Gegeten door een waterbeest

Een hap, een slik en weg was hij

Spartelend maal van weet ik wie?

Onbekend waterleven in de schaduw

Hangende groene takken 

Raken het donkere water

Waar hij al eeuwen leeft

Gigantisch is zijn open bek

Nog groter zijn gekromde rug

Als hij bij wijle boven komt

Soms denk ik over de vangst

Van dat giga watermonster

Op de gril ken ik zijn naam

Schoten in een winkelcentrum

Schoten in een winkelcentrum

Doodsengel zweeft erboven

Zwarte vleugels wapperen

Op de maat van doodsstrijd

Schoten in een winkelcentrum

Verdwaalde stukken lood

Raakten hier wel kant en wal

Veel erger, helaas ook mensen

Schoten in een winkelcentrum

Verdwaasde stukke jongen

Schoot zomaar al die anderen

En daarna ook nog zichzelf

Schoten in een winkelcentrum

Verdwaalden van de wereld

Bezorgen zonder te beseffen

Onherstelbaar smart en leed

Schoten in een winkelcentrum

Onvervulde levens stoppen

Eindigen veel en veel te vroeg

Door rondvliegend kokend lood

Schoten in een winkelcentrum

Onrechtvaardig bloedrood leed

In het mandje ligt de dood

Nooit meer zomaar winkelen

Boekenhonger

Dan weer lees ik Goethe

Of geniet van Shakespeare

Dante, Petrarca, Elliot

Tafels vol met voedsel voor de geest

Ik neem het gretig in me op

Drink het, verslind het, vreet het

Eet mij vol met andermans kennis

Drink aan alle wijsheidsbronnen

Elke dag een ander boek

Des zondags soms wel twee

Grote happen, brokken schoonheid

Onverzadigbaar aan geestelijk maal

Boekopzuigen per dozijn, als oesters

Ik leid aan geestelijke obesitas

Waterbeest

Het watervogelding duikt

Of weet ik hoe dat heet

Ik ben ook maar verdwaald

In het geweld wat natuur heet

Maar dat watervogelding

Of watervogelbeest

Hoe u het maar wil noemen

Die natte bos met veren dus

Die duikt en komt weer boven

Met een visje in zijn snavel

Slikt het in een keer naar binnen

Het lijkt hier wel een sushi-bar

Weiland

Treurbomen omringen het oude kerkhof

Kolommen liggen schots en scheef alsof

Een woeste storm ze heeft gebroken

Raven pikken aan het alziend oog

Gevallen uit een omgestoten engelbeeld

Treurstruikloten schieten uit de aarde

Waar eens een grote orde heerste

Grafstenen wanordelijk op de grond

Als over elkander heen gestruikeld

In hopeloze haast de reis te duiden

Onverzorgd in meer dan tiental jaren

Waar orde was heerst nu de chaos

Alleen gedempt door doodse stilte

Verlossing komt slechts door de orde

Van een welbetuinde dodenakker

Chaos loopt niet samen op met rust 

Reizen naar het licht gaat slechts

Gepaard met oorverdovende stilte

Lopend over gladgeschoren weiland

Er is reden dat dat rijmt op Heiland

Minimal Jazzcat

Ritme van de avond

Sluimerende nachten

Rook uit mondhoeken in

Haveloze cafe's

Verschraald bier en knappende

Pindadoppen

Pindadoppen Pindadoppen

Kraken door de stilte van de solo

Verscheurende trompet

Zielen aan flarden

Ogen gevangen door een toon

Gefluisterd door het koper

Ontsprongen aan gebarsten lippen

Nacht duurt tot het ochtendgloren

Of maar een seconde

Tijdloos 

Duurloos

Toonloos, nee, Toonvol

Ritselende brushes op strakgespannen

Leer

Leer te leven

Leer te luisteren

Leer de toon

Toon de luister

Van de nacht 

Tot aan de morgen

Waterkant

Het door zielen bezielde lichaam

Lag stilletjes aan de waterkant

Rook kringelde uit toegeknepen mond

Alsof het nu al jaren onbezield was

Kabouters trokken aan zijn tenen

Bezig de lijflijkheid te draaien

Omdat geen respectabele geest

Richting noorden zou ontvlieden

Watergeesten wreven in hun handen

Wachtend op een vette buit

Tot een gansgevulde eend

Levensadem in zijn oor ging blazen

Nimfen dansten in het maanlicht

Een eenhoorn keek op afstand toe

Dwaallichtjes dwarrelden helder licht

Rond dit allusieve landschap

Langzaam kreunend stond hij op

Veegde beestjes uit zijn kleren

Schopte struikelsteen in het water

De plons trok wijderende cirkels

De knapzak op de rug gegord

De ogen zoeken naar het oosten

Niets houdt hem nu meer tegen

Op zijn ongezochte reis

Druile wereld

De wereld heden is behoorlijk druil

Het licht wordt bijna niet gezien

Men staart stuurs en stuurser naar elkaar 

Denken niet eens over een misschien

Oordelen tollen razend in het rond

Luisteren nimmer meer naar rede

Kijken naar geloof en vorm en kleur

Luisteren naar geen enkel wijze bede

Het kan toch allemaal zo simpel zijn

Woorden vragen niet om misprijskogel

Mensen vormen prachtig veldboeket

Getooid met een enkele paradijsvogel

Hoofdman

Er woont een mannetje in mijn hoofd

Ik weet wel dat u mij niet gelooft

Desondanks heeft hij iets moois beloofd

Als ik maar heel goed naar hem luister

Zo vertelde hij met stil gefluister

Wijst hij mij de weg uit het duister

Indien voldaan aan deze dure plicht

Dan komen aan het slot van dit gedicht

Wij allen samen bij het grote licht

Onherbergzaam

De weg wijst zich vanzelf

Zei de oude grijze man

Op het snijdend tweepunt 

Van het onvoltooide leven

Kruisende gedachtselwegen

Uitgesmeerde grijstinten

Lang geleden scherp geblokt

Nu grauw en vaag als mist

Voetstappen op de heirweg

Gladgestreken door de wind

En de tijd der tijden

En het leven der levenden

Pilaren vol stralende wijsheid

Wijzen beide kanten op

Als vuurtorende bakens van licht

Maar vooral gericht naar boven

Is daar het licht?

Is daar de wijsheid?

Is daar de schoonheid?

Is daar de kracht?

De weg die weggelt voort

Heirbaan baant zijn eigen weg

Het pad als steeds begaanbaar

De teerling is geworpen

Het leger der wijsheid

Strijd zijn laatste strijd

Des winnaars praal-en-zegetocht

Wijzert onze richting

Finale keuze nu gemaakt

Onderweg naar de laatste

Geestelijke voederplaats

Herberg der verstanden

Zondagmorgen 7 uur

Rozerood zoemende dageraad

Halfbelicht berijpt grasland 

Eenden trekken V-vormig spoor

In de sloot van mijn gedachten

Kwetterend wakkerende vogels

In de blauwontwaakte vrieskou

Parelende deeltjes lucht

Voor mijn mond als ik daar sta

Lente met een beetje winter

De kou komt uit de grond

Nieuw leven, nog bevroren

Toont sporen in de ochtendstond

SuperMaan 2

Maanzieke honden

Blaffen naar het licht

Alsof ze verstonden

Wat ik hier dicht

Honden als wolven

Huilen in koor

Onder licht bedolven

Janken immer door

Schuimbekkend gedrag

Het licht in hun bloed

Voert het gezag

Door maan uitgebroed

Zielloos gelach

En woestijngemoed

SuperMaan

Levend licht en liefdesbrenger

Dichter bij dan anders

Ongebruikelijk fel

Weerkaatsend leven

Bloed ruist door mijn aders

Vurig doorschijnend rood

Passie voor het licht

Maanziek of zongezond

Patrijspoort naar mijn ziel

Lichter dan de nacht

Verheven door de godin

Van nacht en duister

Gaya

Haar vleugels fladderen langs 

Mijn hoofd en oren

Ruis van het bestaan

Passievrucht

Bardo

Verkreukeld maar toch plat.

Stukgeslagen tussen toen en ooit.

Soort van leven in een tussenstaat.

Koffer vol herinneringen.

Meegesleept van perron naar perron.

Van daar naar hier naar later.

Angst voor vroeger en voor straks.

Smart om wat was en zijn zal.

Virus van spijt.

Rest slechts schrale troost.

Toekomst heeft geen geheugen.

Schuldende Tsunami

Schuivende schollen van de aarde

Schuimende golven als een muur

Schaal van Richter schiet tekort

Schepen midden op het land

Schuiten op hoog zand

Schade is onmeetbaar

Schelden schiet tekort

Schande is ondeelbaar

Schaamte der beschaving

Schoongeveegd japan bloedt schaarse tranen

Zonnegloed

Dageraad kleurt hemel roze

Kleur van nieuwe dag als

Door het nachtelijk duister

Verwaterd bloed 

Avondstond kleurt hemel rood

Zongevoed bloed dat door 

Het lichaam vloeit

In levensader

Zon verlicht bestaan

Zon voedt levensbloed

Levensbrenger

Zonnebloed

Versterkt leven

Verlicht leven

Lichtbrenger

Ra

Trots

Onzichtbaar zijn de sterren
Zij betaalden het gelag
Donder klinkt door het heelal
Bliksem maakt het bijna dag

Naakt zit hij op zijn rots en zwijgt
Natuurgeweld lijkt niet te deren
Wie is die kleine naakte man
Wat kan hij ons leren?

Hij is de meester van zichzelf
En ook de meester van zijn angst
Kent zichzelf en ziet het al
Zelfkennis was zijn grootste vangst

Ooit was hij gewoon als wij
Gewoner nog door zijn postuur
IJdelheid legde hij af
In schemer bij een laaiend vuur

Trots en zelfzucht is hem nu vreemd
En andere aardse zonden
Dit ging niet zonder tegenstand
Menigmaal likte hij zijn wonden

Hij is tevreden met het zijn
Kan nu pas liefde schenken
Onbaatzuchtig is zijn naam
Wie had dat ooit kunnen denken

Ooit was hij misschien een makelaar,
Ambachtsman, barbier, bankier
Of vulde hij misschien zijn dag
Met sorteren van papier

Maar nu is hij slechts zichzelf
Naakt zittend op zijn rots
Hem deert het aardse streven niet
Dit maakt me plaatsvervangend trots

Ex tenebris lux,

een maçonniek acrostichon


Ergens onder donker kruisgewelf

Xylofoon speelt ons bekende ritme

Ten dienste onzer samenkomst

En wijding van profaan

Nergens zuiverder dan hier

Einde en begin van Al

Begin en einde van het zijn

Rode wijn zal later vloeien

In en uit kanonnen

Samen beleven wij dit spel

Liturgia, waarna agape

Uit het donker komt het licht

Xystus toont zijn leerling

Kwetsbare onschuld

Zag het vanavond weer online

Mensen kwetsen, mensen krenken

Om gebreken en om onschuld

Zomaar, zonder na te denken

Moeilijk om je recht te houden

Mensen maken domme fouten

Schelden, noemen namen

Disrespect terwijl ze kouten

De een die toont zijn zwakte,

De ander die walst heen en weer

Laat je dan van binnen huilen

Buitenkant toont heer of beer

Onbegrip is moeilijk te verteren

Gaat soms ten koste van dierbaren

Bedenk dat kwetsers vaak behoren

Tot datzelfde legioen kwetsbaren

Geluk

Blonde haren op mijn schouder

Hoofdjes op mijn borst

Tweeling wordt langzaam ouder

Waar ik weer niet naar dorst

Dochters van mijn broer

Kinderen van de zomerwende

Geboorte was een hele toer

Hoewel hun zijn snel wende

Een vernoemd naar oma

De ander naar mijn lief

Prinsessen zonder tiara

Niet dat Het u iets aangaat

Maar beide zijn mijn hartendief

Mijn knuffels zonder weerga

Vloeiend geluk

Het hart dat geeft zijn al en meer

Veel meer dan eig'lijk is

Wat was dat speelt niet langer mee

Omdat voltooid nu eindelijk verleden is

Verstand werpt soms een dam 

Op tegen grote liefdesdroom

Niets komt er door de kieren dan

Slechts een smalle trage stroom

Liefde uit een enkel stuk

Komt niet door die kleine spleet

Maar hartstocht werkt als harde drug

Die verslaving leidt soms naar geluk

Liefde die zich soms onbereikbaar weet

Wordt even vloeibaar onder hoge druk

BeBru

Eergister was ik klein,

Geboren naast de Passiebloem,

Vol verwondering over alles,

Geborgen in ons kleine arkje.

Gister werd ik beetje groot,

Banjeren rond de Peperbus,

Mijn hart in Assendorp maar

Verlangend naar dat bootje.

Vandaag ben ik een heel stuk ouder,

Ver weg, nog steeds verwonderd,

Soms verlangend naar mijn stadje.

Maar in mijn kinderhartje,

Kijk ik richting Passiebloem,

En slaap ik in de arke BeBru

Chayyim

Langzaam glijdt de druppel
Langs het vensterraam
Ritmisch
Baanvolgend
Baanbrekend
Glijdend naar vergetelheid
Levensbrengend water
Stromend uit de wind
Brengt leven naar de grond
Verglijdend
Van de hemel naar de aarde
Spiegelbolletje vol vitaliteit
Totem van vruchtbaarheid
Freya maar dan vloeibaar
Kleine zee in zilveren bol
Waterbolletje
Vergeten leven
Nieuw leven
Ei

De avond valt met zachte slag

het vale licht schijnt over de daken
een laatste poging van de dag
haar tijd te rekken en te blijven
de avond valt met zachte slag

waar eens twee geliefden
elkaar kusten, teder en tevree
blijft nu slechts een mijmering
over hun persoonlijk wel en wee

wel mooi is die gedachte
bij elkaar en voor altijd
niet te denken aan wat gaat komen
vals berouw en diepe spijt

de eerste tijden in een roes
is dit het eeuwige geluk?
maar al ras de eerste barsten
lijmen kan niet meer, de ring is stuk

de ring die blonk vol schone schijn
de ring der liefde die hen eerst verbond
de ring was echter niet volmaakt,
brak stilletjes bij de avondstond

lange dagen zijn verstreken
emotie voert het hoogste woord
verwijten vliegen over tafel
jaloezie, karaktermoord

het woord is toch gevallen
aan het einde van de dag
elk gaat nu zijn eigen weg
de avond valt met zachte slag

Schoonheid

Eerste liefde kromgegroeid

Is bepaald geen illustratie

Van mijn geestesabberatie

En schoonheid die mij boeit

Zocht perfecte combinatie

Oog en geest ineengevloeid

Mist een der twee dan groeit

Steeds wijderende spatie

Al-vraag nu nog ongerezen

Soms nog ietwat onbelicht

Is gezamelijk in wezen

Volmaakte liefde en gedicht

Tastend laat elkeen zich lezen

Beide met de ogen dicht

Levensspel

Stap op zwart, stap op wit.
Spelend hinkelen naar het licht.
Aan de hand genomen als een kind,
Het leven als een aftelrijmpje,
Negen, vijf, drie, af.

Lente

Lente schuift langzaam naar de tafel

Dekt bescheiden voorjaarsdis

Groene waas trekt over dorre akkers

Uitbottende takken

Fragiele jonge bloempjes 

Het eerste vogelgefluit.

Denkend aan hun eitjes

In gedachten zie ik lammetjes dartelen

Winterslaap komt nu ten einde

Natuur schuift aan de dis

Eten of gegeten worden

En ik?

Ik zit aan de koffie

Levensloop

Je drinkt een koffie op het dorpsplein,

Zittend onder de oude acaciaboom.

Peinzend starend naar de einder,

Wat was nu 't begin der droom?

Begonnen als onwetend jongeling,

Verwachtte een mooie vlakke weg.

Zonder val- of struikelblokken,

Een gladde reis, wat ik je zeg.

Al lopend werd het wel helder,

De levensreis hoekig en hard.

Vaak door duisternis omfloerst,

Zelden scheen de zon een flard.

Meestal was de reis vol druil,

Een natte herfstdag al in mei.

Of de weg was zo bevroren,

Dat iets brak bij glijpartij.

Langzaam maakte reis je harder,

Maar je verloor de onschuld niet.

Werd bestand tegen de dalen,

Vergat beslist de bergen niet.

Langzaam gingen pieken,

Jouw vergezicht bepalen.

de dalen zag je al niet meer,

Noch bevroren ijzige kanalen.

Vrolijk ging je door het leven,

Het kwaad kon jou niet deren.

Je hart was vederlicht,

Toch was er nog te leren.

Veel had je al op je reis ervaren,

Meer was er wat je nog niet wist.

Maar door alle mooie vergezichten,

Is er niet veel dat jij nog mist.

Nu zit je onder de acacia,

En rust een kleine stonde,

Kijkend naar het eind der weg.

Likkende aan oude wonden.

Het grootste deel is al bereisd,

Het daghet in het eeuwig Oosten

hopelijk is de weg nog wijd en lang,

Genoeg moeite te getroosten.

Hoop dat de weg na gindse kromming,

Nog afbuigt en wat langer kronkelt.

Zodat de reis nog heel lang duurt,

Bidt dat geen duister je nog overrompelt.

Op pad met ferme grote passen,

De weg is toch wel kort of lang.

Jij kunt niets meer veranderen,

Pak je knapzak, wees niet bang.

Baan immer eigen paden.

En komt het einde van de reis.

Weet dan, niets was voor niets,

Gaande werd je beetje wijs.

Revolte in Caïro

Er vliegt een ibis over 't plein,

Brengt dictator naar Osiris.

Volk der farao's, volk van Thoth,

Vrijheid ligt voor 't grijpen.

Egyptisch God met hoofd van ibis.

Met zijn veer beschrijft hij tijden.

Tijd van vrijheid, tijd van dwang

Tijd om vrije keus te maken

Overdag waakt Ra, bij nacht strijdt Thoth

Beiden vrienden van het licht

Zij laten kwaad niet nederdalen

Keerzijde van licht is schaduw.

En duister heeft het niet begrepen.

Dus waakt, met toortsen aan.

Een nieuwe schakel

Hij werd na blinde eeuwigheid,

Uit diepe duisternis bevrijd.

Geboren in zijn binnenste.

De zoeker, peinzend over 't al.

Profaan ervoer een warme hand,

Op zijn schouder maar zag niets.

Onwetendheid maakt ziende blind,

En paden onbegaanbaar.

Zoeker stond voor dichte poort.

Gian ben Gian hield daar de wacht.

Vlammend zwaard in vaste hand,

Opent slechts na ritmisch woord.

Het woord met kracht gesproken,

Poort gaat krakend open.

Niet het lang verwachtte licht,

Maar duister is des zoekers deel.

Tastend zoekt hij nu zijn weg,

Gaat door vuur en bitternis.

Wankelend en struikelend,

Sleept de lange tocht zich voort.

Drie maal gaat hij rond de wereld.

Drie maal danst hij ritedans.

Als zijn ogen zijn geopend,

Weet hij de reizen in zijn hart.

Broeder is hij nu geworden,

Leerlingwezen is zijn deel.

Scharen wij ons nu aan tafel,

Breken meer dan geest'lijk brood

Broeder, onze reis is nooit volbracht,

Duisternis ligt altijd op de loer.

Vele mooie reizen wachten ons.

Aan de einder gloort de zon kubiek.

Voor H.

Ooit bestond ik niet.

Tot jij me uitvond,

Leerde jou te ademen,

Jouw lach te lachen,

Jouw ogen te huilen.

Ik werd ons,

Werd jouw benen,

Werd jouw armen,

Jij gaf me je al,

Jij gaf me..... mezelf.

Voor een (on)bekende broeder

Gewekt door dof omfloerst geklap

Zien wij Azrael, de engel staan

Heeft een broeder in zijn armen

Vleugels wijd en blik op 't Oosten

Reeds missen wij zijn hand

In de broederkring

Zijn wezen blijft nog even

In de tempel staan

Staan wij samen in de groeve

Ogen op zijn steen gericht

Ruw, onaf en toch volbracht

Hoe valt dit nu te rijmen

Plaatsen wij diezelfde steen 

Later in te bouwen tempelmuur

Dan blijkt hij vreemd volmaakt

Te passen in het plan van 't Al

Twitter

In de middeleeuwen van het web

Waren we meestal aan het jagen

We flirtten via irc, mirc en icq

Termen uit vervlogen dagen

De wereld is nu een dorpsplein

Ga maar zitten, ieder komt voorbij

Je babbelt hier en zeurt daar wat

Sommigen narrig, anderen blij

Vage bekenden noemen zich vrienden

Alsof ze in een twitterwereld leven

Ken ze niet echt maar mag ze wel

Ik noem ze vrienden voor het even

Maandag

Gister was het zondag

Gister was het rustdag

Koffiemetkoekjevanomadag

Dolcefarnientedag

Lekkerluiopdebankdag

Doemaargewoonwaarjezininhebtdag

Geenzinomtekokendag

Wordthetchineesofpizzadag

Moetenwealweernaarjouwmoederdag

Latenwenaarhetstrandgaandag

Etceteradag

Vandaag is maandag

Werkdag

Alshettochwerkdagismaakditversjedanookmaarzelfafdag

Dag

Tweesprong

De mens bereikt een tweesprong

Aan 't einde van zijn leven

Zelfs een heilige moet keuzes maken

Al is goed te doen zijn streven

De keus is licht of lichter

Ook dit is bijna zwart en wit

Het licht kan soms wel donker zijn

En zwaar is soms wel licht

Het groot probleem is dit

God is vaak een Dichter

Dan helder, dan orakel

Wil Hij zwart of lichter?

Opstand in Egypte

Volk komt in opstand

Elite kromt onder buit

Wat is er aan de hand

Is dictators sprookje uit?

Gister Tunis nu Caïro 

Volkswil, strijd en bloed

Ook al komt revolte hiero

Zielenpijn is ook niet goed

Rechten met voeten treden

Trap van boven naar beneden 

Werkte vroeger, niet in't heden

Mensen zoeken nu de vrijheid

Mensen zoeken nu de blijheid

Kost helaas veel bloed en strijd

Druppel

Waterdruppel op het raam

Miniatuurtjes in het oppervlak

Bolling als een heel klein oog

Vertekenend beeld, dan weer strak

Soms lijkt het de liefde wel

Soms enkel maar het leven

Dan weer net een kleurenboog

Soms wil het geen teken geven

Waterdruppel op het raam

Zakt heel langzaam naar benee

Laat alleen herinnering na

Gaf haar schoonheid heel gedwee

Als die druppels zich verzamelen 

Tot een kleine waterstroom

Denk ik niet aan levenswater

Enkel aan een boze droom

Druppels' schoonheid is gebroken 

Wereldbeeld uiteengespat

Nu is het gewoon weer regen

En die maakt je koud en nat

Zonnestraal schijnt koud

Zonnestraal schijnt koud

Het is nog lang geen zomer

Zonnestraal lijkt oud

Of ben ik nu een dromer?

Gister was de wereld jong

Scheen de zon een warme straal

Vogeltje dat vrolijk zong

Verwarmde mij toen allemaal

vandaag is het bitterkoud

Niet de dag waar ik van houd

Maar morgen schijnt de zon weer goud

Dan heeft de zon mijn huid gekust

En blijkt ze lang niet uitgeblust

Maar had gewoon wat uitgerust

Duiven

Twee duiven op het ijs,

Tortelen saam zo knus.

Dansen lieflijk om elkaar,

Maar wel met koude poten.

Net als de echtelijke sponde,

Ik noem haar dan ook: mijn duifje.

Het vierde licht

                    

 

Werken lukt niet in het duister

'K wilde dat ik werd verlicht

Schijn mij nu maar bij met

Poëzie als vierde licht

Vlinder in mij

Er ligt een vlinder in het Atrium

Hij beweegt niet meer

Er ligt een vlinder in het Atrium

Hij is dood

De bard zong al over een vlinder 

Die verdronken was in hem

Of in mei

Of in mij

Deze haalde 't voorjaar niet

Die vlinder in ons Atrium

Hij reisde simpel af

Naar eeuwige fladdervelden

Er ligt een vlinder in het Atrium

Als teken van de lente

Ook al leeft het teken niet

Nog 4 maanden, dan is het mei

Troffel

De Troffel der liefde
De Troffel die kliefde

Zware tijden in het westen
Liefdeloos, gevuld met haat

Vormen haatgevulde stenen
Ooit een mooie tempelmuur?

Of is enkel liefde ons van nut
Om te stapelen ter volmaking

Laten we onze stenen klieven
Geven we “Elk zijn waerom”?

Banen we elk apart de paden
Van de reis die leven heet?

Het einde valt toch voor ons allen
Bijna op hetzelfde punt

Zodat de troffel die ooit scheidde
Uiteindelijk ons samenvoegt

Broedermaal

Vierkant rollen we van tafel 

Maag en hoofd gevuld

De avond was al vroeg begonnen 

Van dieper denken reeds vervuld 

Na een avond harde arbeid

Druk aan onze geest geschaafd

Geschouderd samen aan het werk

Onze geestesdorst gelaafd

Nu is het de tijd voor wijn

Kanonnen reeds gealigneerd

Spiritualiën en spiritualiteit 

Beide worden nu geëerd 

De glazen hoog geheven

De borden diep gevuld

Wij proosten op het hoogste

Van broederschap vervuld

Wetend dat we niemand zijn 

Tenzij met anderen verbonden

Enkel liefde tot die ander

Is wat we geven konden 

De avond loopt ten einde

De klok slaat elfder uur

De hoofden stralen vrolijk

Niet eentje kijkt er zuur

Vierkant rollen we van tafel 

Vierkant......

Maar....... 

Nog niet Kubiek

Inwijding

Marm'ren kubus
zwak glanzend in het maanlicht
azuren hemel
weerspiegeld in zijn oppervlak

ivoren torens
als wachters voor de eeuwigheid

duist're paden
door het levenswoud
kronkelwegen
op mijn levenspad

ivoren wachters
als torens voor de eeuwigheid

kronk'lend pad
te volgen op mijn reis
levenselixer
uit menig lichtend poel

ivoren eeuwigheid
als wachter voor de toren

fluist'rend woud
als muziek voor mijn schreden
eeuwig pad
wat voor mijn voeten ligt

ivoren eeuwigheid
als toren voor de wachters

flakk'rend licht
markeert het einde
Ithaka of Hades
de lange reis gaat door

Driespan

Driespan in galop door 't duister

Eindeloze tocht naar 't licht

Drie zwartwit gevlekte paarden

schoonheid beteugeld door 't bit

In volle vaart tussen twee kolommen

Komen ze met kracht tot stand

Vanaf de bok haast zich de wijze

Trap op, 3, 5, 9 treden tegelijk

Hij snelt naar de middenkamer

Op zijn knieën valt hij neer

Omarmt de kubus in verwarring

Het is donker, wordt niet helder

Komt licht niet uit volmaaktheid?

Waar te zoeken in de nacht?

Komt het licht uit inzicht?

Wijze opent nu zijn kleed

Een ster straalt in zijn borstkas

Vindplaats van 't ware licht

Vuur en vlam vecht tegen 't duister

Maakt van lange nacht weer dag

Warmte vloeit uit wijsheid's hart

Duister verliest, begrijpt het niet

Uren, dagen strijden in de schemer

Griffioenen schreeuwen over donder heen

Bliksemschichten verhelderen de arena

Titanenstrijd van zwart en wit

Uiteindelijk sneeft een van beide

Welk vertelt de mythe niet

Maar het bloedrood van de ochtend

Toont des duisters groot verdriet

Blue Monday

Druilen doet de regen.
Grauw is het zwerk.
Binnen geuren bloemen.
Dichter aan het werk.

Woorden vallen op hun plaats.
Als in een bloemenkrans.
Woorden op een blanco blad.
Choreografie wordt dans.

Blauwe maandag zeggen velen.
Depressief tot op het bot.
Maar zo niet de dichter.
Woorden rijgend als een God.

Open kijkend naar de wereld.
Glimlach trekt nu naar zijn oor.
ook al lijden zij aan maandagsomber.
Dichtertje is vrolijk, gaat ervoor.

Sloot

Er drijft een kerstboom in de sloot.
Symbool van vervlogen dagen.
Kabbelt zachtjes naar de kant.
Wiegend op de golven.

Is dit het einde van het feest,
verdrinken in een sloot?
Of zien we toch weer hoop,
kop boven water, hoe dan ook

Boom klampt zich aan de wal.
Gebruikt zijn moede takken.
Gaat soms kopje onder.
Maar worstelt en komt boven.

Het licht dat gaf hem zoveel kracht
Hij blijft maar dapper drijven.
Geen waterrat schrikt hem af.
Mijn held in duistere dagen.

Tot volgend jaar maar weer.
Dan staat je broertje hier.
En geeft jouw kracht dan door.
Lichtbrenger, Ster van 't Oosten

Silvesteravond

Hef het glas der glazen.
Een tweeklink op het jaar.
Het oud maar vooral het nieuw,
Laat de bubbels smaken,

Wat het ons brengen moge?
Dat jaar na deze nacht,
Welke richting dan te gaan?

Twijfel tempeest door 't hart.
Laat het steeds sneller slaan.
Wordt het zwart of wit of grijs?

De deur naar de toekomst.
Er wordt gescheld met donderslagen.
Witte rook stijgt op van straat.
Er is een keus gemaakt.

Kerst 2010

Buiten is het wit
Onschuld
Het journaal galt zwart
Schuld

Een schreeuw komt langzaam binnen
En raast op weg naar buiten
Ogen schieten vuur maar missen kracht
Verzengen nog geen vlokje sneeuw

De schoonheid ligt in evenwicht
Schuld en onschuld
Yin en Yang

Gelaten dansen goed en kwaad
Richting Wu Wei balansdag
Ik ga de Tao maar weer lezen

Queeste

Stieren spogen vuur en ik versloeg ze,
Omploegde met hun beenderen het veld.

Dan de tanden van de draak gezaaid,
Het zaaisel verslagen met mijn ruwe steen.

de wakkere draak gedood,
Het vlies gestolen.

En nu zit ik met een stinkend,
goudgespoten schaapsvel vol met wormen.

De queeste mooier dan't gewin,
men noemt deze reis dan ook wel leven

Dank aan Io

Blauwgroen staat hij in het wit
Koude poten in de sneeuw
De pauw in mijn tuin
Winterhard

1 man 2 vrouwen
Zag ze als kuiken komen
Schoonheid groeide met de dag
Nu bijna volwassen

Kan niet wachten tot de balts
Veren die betoverend uiteengaan
Een waaier van mannelijk schoon

Het oog van Argus op iedere veer
Verkregen door een moord
Hera schonk het ultieme mooi