1 juni

Nog zie ik me wurmen rijgen

Aan een draad van dertien meter

Die draad gebonden tot een peur

Tot ongeluk der slangevissen

Gevulde zakken bracht hij mee

Palingen voor heel de buurt

Vele kilo's kronkelend gezond

Nu onbetaalbaar, toen zo gewoon

Deze dag was mijn vader jarig

Een man zonder zichtbare verlangens

De overheid gaf elk jaar het juist cadeau

1 juni, opening van het visseizoen

Tuin

Het klater van het water

Verdrijft het leven van de stad

Een enkele zilveren vogel slechts

Verdrijft de absolute rust

Van de tuin

Een insect zoemt zacht

Aangetrokken door de kleuren

Met zijn donzen pootjes

Verspreidt hij zonder weten

Leven

Kleur- en geurverspreiders 

Vormen bloeiende weldaad

Brengen bijna zenne rust

En geven kalmte aan

Ons leven

Waren toch maar alle dagen

Gevuld met zoel geluk

Rook ook de hele wereld maar

De geurende kleuren

Van het leven.

Wijsheid

Men zegt dat wijsheid komt met jaren,

Alsof gezondheid gelijk aan wijsheid is

Wijsheid komt vooral door blaren

Als je billetje weer eens brandend is

Door wijsheid zie je de gevaren

Op de lange reis die het leven is.

Zondagmorgen

Hooggezeten op een paarse troon

Start ik met mijn ochtendritueel

Als mijn prinses komt binnenrijden

Op een zeswielige zwarte draak

Haar lichaam doet al jaren niet

Waarvoor het werd verkozen

Maar in haar ogen brandt heilig vuur

Aangestoken door haar voormoeders

Trotse roodgouden wezentjes

Zich voedend aan de wouden

Levend van de jacht en vangst

Dochters van mamma aisa

In haar ogen zie ik alle strijd

Die haar moeders streden

En die supermoederkracht

Doet haar alles overwinnen

Soms mijn kleine dwaze engel

Dan mijn sterke steun en kracht

Altijd moe, nimmer uitgestreden

Mijn trots, mijn gouden leven.

Zon

De zon kust duizend wolken

Helaas vanaf de achterzij

Maar enkel al het weten

Dat zij er is maakt blij

Vanachter al die wolken

Dalen stralen op ons neer

Stralen vol van liefdeswarmte

Verwarmen ons steeds weer

Nu wil ik dat het zonnetje

Ook voor de wolk gaat schijnen

Nachtreis

Ik zie je straks

Aan de andere kant

Eerst gaan we avonturen

Na lange, lange avonduren

Klimmen op bergen

Diepduiken in de zee

Landen op mars

Of boeken schrijven

Maar eerst op reis

Ik zie je straks weer

Aan de andere kant

Van de droom

De lach van de arend

De lach van de arend

Schrille scherpe lachkanten

Van vreugde of verdriet

Klinken door merg en been

De lach van de arend

Hoog in de wolken verheven

Zwevend, met zijn alziend oog 

Geknepen om goed te zien

De lach van de arend

Om het menselijk gewoel

Om onze benepen zorgen

Scheefgesnaveld als een eend

De lach van de arend

Afgedwaald in de roze verte

Gedragen door een lentebries

Laat onze oren kaal en leeg

Winterwonderland

Buiten metselt de witte wereld

Zich dicht met grote vlokken

Kou blaas kleine wolkjes

Uit streepgetrokken monden 

Onder zwaarbesneeuwde parapluus

Kinderen spelen op het ijs

Zien door de witte deken

Niet waar de wakken liggen

Ook al zijn die zeldzaam

Het vriest al weken

Een poolhond loopt voorbij

Vorige week was hij nog

Een zwarte zwarte poedel

Nu lijkt hij een witte ijsbeer

Winterwonderland

Fluitje

Ik werd wakker van gefluit

Iel en eenzaam door de nacht

Gefluit dat licht en donker spijt

Een fluitje van een wakker land

Tastend ging ik door de schemer

Van mijn hoofd en van het huis

In de erker aangekomen

Nam ik de ganzeveer ter hand

Om de wereld te beschrijven

Die nu bij de deur begint

Geel en rood klieft door de hemel

Alle wolken staan in brand

In de verte fluit de fluiter

Wekt een ander met zijn stem

Even een zijn met de wereld

Reik vol deemoed haar de hand

Voel mij vreemd en klein en nietig

In deze wereldochtendstond

Dat ik dit beleef dat maakt me

Blij dat wij hier zijn gestrand

D

In de vroege grijze ochtend

Zit ik wat voor me uit te staren

En denk aan gisteravond

Toen het bericht hard binnenkwam

Vreemde cellen slopen in je tempel

De tempel van je lichaam

Er woedt een oorlog, strijd

Tussen goed en kwaad, zwart en wit

Laat je niet slopen, sloop terug

Laat je niet bevechten, vecht zelf

Maak het lichaamsvreemde nu tot eigen

Broeder, strijdt, met het licht als makker

Dromen van paars fluweel

De grenzen van mijn dromen

Vormen mijn pluche gevangenis

Dikgedoornde paarsroze rozen

Zijn de tralies die me stoppen

In mijn dromen kan ik vliegen

Zweef ik vrijelijk rond de wereld

In mijn dromen zijn wij allen vrij

Nergens haat of jaloezie te vinden

De paarsfluwelen wind der vrijheid

Draagt me zachtjes op haar vleugels

Voert me naar de einden der aarde

En toont de reden van ons bestaan

Als ik vervolgens weer ga wakkeren

Besef ik waar ik ben en sta en ga

En droom hoe het goede woord

De bloeiende waarheid openbaart.

Geen lente

Grijs en grauw en guur

Witte waterdruppels hangen aan het hek

Parels van de neerslag

Neerslachtig

Koud

Water spiraalt omhoog

Uit de kruisende sloten

Nevels van guur

Vlagen van grauw

Regen

Ik hoorde toch een weerman

Op het plaatjeskastje zeggen

Dat de lente nader sloop

Meteorologie is duidelijk geen

Exacte wetenschap

Infuus

Genezing druppelt in een buis

Gaat door draadjes in het bloed

Om daar het helend werk te doen

Kleurloos levenssap mengt rood

Brengt blosjes op haar wangen

En glimmering in haar ogen

Bijna weer een dag voorbij

Bijna zit het sap erin

Strakjes is haar kracht terug

Sonnet voor Jaap

Er zit een balletje in je hoofd

Dat drukt gedachten weg

Er zit een balletje in je hoofd 

Dat maakt dat ik nu zeg:

Die snijders zijn zo knap

Ze snijden foute knikkers weg

Het leven is niet altijd grap

Het legt soms balletjes op je weg

Maar ik geloof in krachten

Die alles zullen helen

En die bijzondere machten

Die zijn met talloos velen

Dus nu nog even wachten

En blijdschap klinkt uit duizend kelen

Nacht

Zwart is de nacht

Geladen met statische miniaturen

Vonken getrokken naar de aarde

Schichten vanuit de hemel neer

Zwart is de nacht

Koudwatergordijnen hangen aan de wolken

Dicht en zwaar en nat en naar

Ondoordringbaar met gewone ogen

Zwart is de nacht

Maar morgen wordt het gas weer aangestoken

En hangt die grote bol weer in de lucht

En is het zwart weer ras vergeten.

Herdersuurtje

Vaag zichtbare paden

Zwak verlicht door zilver maan

Eeuwenoude sporen

We noemen ze nu transhumaan

In gedachten zie ik schapen

Dwalend door het veld

En een oude herder

Moe en uitgeteld

De schaapjes lang niet op het droge

Armoe is zijn bitter lot

De schaapjes hebben beter leven

Hun leven was nog niet kapot

Ooit wachte hem een liefde

Daar beneden in het dal

Nu slechts een eenvoudig  zerkje

Recht opstaand en smal

Straks resten slechts zijn sporen

In dit mooie woeste land

Levens werden uitgeveegd

Slechts geleid door 's banken hand

Herder

Witbevachte wollen wezens

Wandelen op de paarse wei

Rustig scharrelende schapen

Slijten lange paden in de hei

Plots haast zich een boze herder

Zijn hond holt hem heel snel voorbij

Een lammetje liep wat al te langzaam

Een hongerige wolf was er snel bij

De wolf wachtte stil onder een bosje

Wenstte zich een maaltje lam

Wat de herder door hard hollen

Met zijn trouwe hond voorkwam.

Als een herder met zijn hond gaat hollen

Stop dan maar met je spelletje golf

Volg hem snel, in ons drukke landje

Zie je anders nooit meer een wolf

Avé

Duizend kuchen verstillen tot een smeekgebed
Langzaam en in stilte glijdt ze binnen
Mijn lieve tante wier lichaam zich 
Nog even vastklampt aan dit ondermaanse

Uit duizend kelen klinkt een lied
Langzaam, gedragen maar allengs sneller,
Een marstempo, een wanderlied
Een laatste gift voor de grote reis

Avé Maria, een laatste groet, een laatste reis
Tante, zus of oma, zelfs, maar misschien vooral,
Als er geen familiebloed door de harten stroomt
Avé en Adieu, het was een voorrecht je te kennen

Zij

Vanochtend ging de telefoon
Verwacht maar toch te vroeg
Een vroege ongewenste rinkel
Een snik, een stem, een traan

Ik zie me nog als kleine jongen
Logeren, lachen, huilen
Haar troostende warme handen
Een halve eeuw geleden

Witte haren, wit leven
Zwakke witte laatste jaren
Doorzichtig als een engel 
Maar aards en warm en licht

Verwachtte ongewenste rinkel
Een laatste ongesproken stem
Een laatste ongeklonken lied
Vannacht kreeg ze haar vleugels

Denkdenksels

Ergens gaat een deurtje kieren
In de schaduw van mijn brein
Rozerode nadenkspinsels
Sluipen zachtjes naderbij

Geslopen uit de krochten
Van de koude werklijkheid
Vullen zij de dag met zonlicht
En een kom met rijstebrei

Spinsels maken leven vrolijk
Spinsels maken leven leuk
Maken zwart weer waarlijk draaglijk
Geven somber soms een beuk

Ik geef al mijn spinsels
Nu de waarlijk vrije hand
Vorm een kring met al mijn denksels
Want denken vrienden, schept een band

Bouwt een lange open handbrug
Tussen feit en fantasie
Schenkt potten vol gekleurde thee
En een toastje paarsmetwitte brie

Ik vier het mooie wilde leven
Zoals mijn spinsels me het geven
Het is mij werklijk om het even
Waarom zou ik denksels zeven?

Vroeg voorjaar

Lichte wolken jagen langs de hemel
Klaren de eerst zo zwarte lucht
Duistere, donkere wolken 
Slaan spoorslags op de vlucht

Lente zet zijn eerste schreden
Op het onvoorspelbaar levenspad
Winter wordt al zwak en ouder
Had geen sneeuwvlok op zijn pad

Binnen ruiken de eerste hyacinten
Naar het allervroegste voorjaar
Buiten tonen reeds de eerste bollen
Hun uitlopers, zij zijn reeds klaar

Koudevorst pakt beide biezen
Zet zijn koffertje vast klaar
Kijkt ontevreden om zich heen
Misschien lukt het volgend jaar

Ben ik nu te optimistisch?
Roep ik niet wat al te vroeg?
Zou de winter niet terugslaan
Als ik hard om lente vroeg?

Of zie ik alle lentetekenen
Voor wat ze werkelijk zijn?
en krijgt het vroege voorjaar
Nu al koude winter klein?

Wat de komende weken
Ons ook brengen moge
Laat die wolken witte zijn
En de dagen droge