Pardon

Pardon mag ik even

Pardon mag ik er langs

Pardon ik moet daar even zijn

Paron, sorry dat ik er ook ben

Mensen vechten bek en soms ook echt

Om vaak hele domme dwaze redenen

Jij bent zus en jij bent zo en enzovoort

Jouw geloof is fout, het mijne goed of zo

Wit alleen bij wit, zwart bij zwart

Hokjesgeesten dwalen spokend

Elk ziet enkel het verschil

En zo zelden wat ons bindt

Spook van oorlog dwaalt in mijn hoofd

Gedachtenoorlog tussen principieel gelijken

Met soms slechts een minimaal verschil

Mogen mijn gedachten een generaal pardon?

A

Na al die jaren

Werd het levend

Nooit verwachtte emotie

Met die kleine grote man

Toen zag ik hem echt

Zoals hij was en is

En altijd zijn zal

Mijn bloed en evenknie

Nu zie ik hem weer

Eindelijk de man

Die hij beloofde te zijn

Zo lang geleden

Gedeeld spraakwater

Gedeelde genen

Gedeelde liefde

Gedeelde smart

Onverwacht en toch gehoopt

Vriendschap  buiten bloed

Diezelfde geest

Hetzelfde hart

Dichtselen

De dichter ziet een geur

Ruikt een woord

Hoort een smaak

Proeft een zin

Woorden stromen in zijn hoofd

Dichtsel voegt zich rond zijn spinsel

Automagisch beroeren zijn vingers

Imaginair velijn en ganzenveer

Afscheid

Hier ligt een open groeve

Daar een sluimerend vuur 

Achter een verscholen deur

De laatste reis begonnen

Soms steunt geestrijk gezang

De pastor, dominee of pastoor

Dan weer een favoriete song

Een kind of vriend of verre neef

Het afscheid wordt genomen

Zoals de overledene ooit nam

Van de wereld en haar wegen

Een ieder draagt zijn eigen deel

Laat ons dagelijks het leven vieren

Gedenken doen we in de nacht

Als de stilte zich met tranen vult

En onze ego's kleiner krimpen

Blauwzand

Op mijn rug lig ik hemelwaarts te dromen

Witte wolken vormen vormen

Plots verschijnt een enkele pootafdruk

Hier loopt Canis Maior, de  hemelhond

Geen mens weet zijn bestaand bestaan

Snel veegt hij het bewijs van zijn zijn

Uit het blauwe zandstrand van de lucht

Roodkopjes

Met de kleur van zeeuwse kroten

Gevormd uit liefde, ei en zaadcel

Vormden zij een heel mooi raadsel

Ooit uit mijn lendenen ontsproten

Ik kan niet meer van hen genieten

Zij hebben zich aan mij ontstolen

En mijn geluk voor pijn verrolen

Mijn mooie lieve rooie bandieten

Mijn geluk als plant in dorre woestijn

Als ooit het levenswater der liefde giet

Verschijnt het blije leven weer subiet

Wat ooit dood leek zal dan levend zijn

Plantje met getormenteerde zielengeur

Wachtend op verlossende stemmen uit

Een zich ooit met zachtjes kraakgeluid

Openende maar altijd al open deur

Twee lachendrode koppen

Hoi Pap.......... Hoi Moppen

Zwart

De nachtstilte daalt neder

Hemel verliest haar blauw

Vogeltjes slapen in de boom

Zelfs de vissen worden stil

Rust vult mijn overladen hoofd

Een enkele verdwaasde

Nachtvlinder dwarrelt dwalend

Om het heldere lamplicht

De nacht git zwarter 

Stiller, traag en helder

Tot zij met een doffe slag

In mijn hoofd explodeert

Met het onhoorbare geluid

Van ontploffende manen

In het universum

Achter mijn ogen

Carrousel van onbestaan

Nirvana voor het hoofd

Mijn gedachtenmaalstroom 

Stopt eenentwintig tellen

De stilte gaat traag voorbij

Als een dominee op vrijdag

Met een wijde pandjesjas

Op een geleende fiets

Geen schrijffout

Op de nok van de wereld

Balancerend met zijn pen

Starend naar de einder

Aan zijn voeten

Zonden overpeinzend

Denkend

Schrijvend

Epibrerend en

Foutarm deducerend

Noteert hij in zijn boekje

De dwaasheid der dagen

Thuis vloeit nul uit de toetsen

Dat lukt enkel als hij hier zit

Op de nok van de wereld

Met zijn rode potloodstomp

In zijn zwarte dakboekje